Do Abdolonim leviĝis, por iri kaj alporti la mortigajn flanojn, sed la virgulino metis sian manon sur lian ŝultron.
— La vespera ĉielruĝo estingiĝis antaŭ nelonge — ŝi diris — ĝis la tagiĝo estas ankoraŭ malproksime, kaj la nokto estas tiel bonodora kaj mirinde bela. Baldaŭ la eterna malhelo kovros niajn okulojn, do ni rigardu ankoraŭ la ĉiellumojn, kiuj flagretas super ni.
Kaj ŝi metis sian kapon sur lian brakon; poste, turninte siajn pupilojn al la luno, ŝi komencis alparoli ĝin per voĉo mallaŭta kaj malgaja:
— Tanit, Tanit, ho vi pala kaj ĉasta diino, kiu naĝas nun kiel ŝipeto arĝenta super la sonĝanta Sidono, kial vi lumas al ni la lastan fojon?
Kaj Abdolonim:
— Vi, kiu ĉiumonate mortas kaj reviviĝas, dormigu nin, kaj poste veku nin por nova vivo.
— Au ĉirkaŭiĝu nin per la arĝenta reto de viaj radioj kaj altiru nin kune al vi…
— Aŭ aliformigu nian amon en vian propran brilon, por ke ĝi ne mortu kune kun ni , ĉar ni ne bedaŭras la vivon sed la amon…
— Ho Tanit!
— Ho Tanit!
Sekvis ree silento, nur la cipresojn tremigadis la najtingalaj kantoj.
