— Ĉu vi parolis kun la patro, ho Thalestris, kaj ĉu lia kolero ne falis sur vian karan kapon?
— La patro ne koleris, — rediris ŝi — sed li kuŝigis min sur siajn genuojn kaj vipis ĝis apero de sango per la trunketoj de viaj rozoj, por ke mi eksciu, ke viaj donacoj enhavas ne ĝojon por mi, sed doloron!…
— Ho dioj! — ekkriis Abdolonim kun malespero kaj samtempe kun fervoro — permesu al mi kisi viajn vundojn!
Sed la virgulino mallevis la okulojn:
— Ne, Abdolonim, tion mi ne povas permesi…
Sekvis momento de silenteco, nur la najtingaloj sidonaj, kaŝitaj en la cipresoj, superŝutadis kvazaŭ per hajlo da perloj la ĝardenon kaj ambaŭ geamantojn.
— Abdolonim…, murmuretis la junulino.
— Mi vin aŭskultas, ho lilio de Libano.
— Jen mi subaĉetis la gardistojn kaj eliris sekrete el la domo, por diri al vi, ke sen vi la morto estos por mi pli tolerebla ol la vivo.
— Do ni mortu kune, ho Thalestris.
— Ni venenu nin, ho Abdolonim.
— Mi havas en la kelo flanojn preparitajn el cikuto kaj mielo por la ratoj, kiuj detruadis la fruktojn de mia laboro. Ni manĝu ilin kaj ni malsupreniru kune en la landon de la ombroj.
— Fariĝu tiel — rediris Thalestris.
