Foje, unu helan, lunan nokton, saĝa kaj granda Kriŝna
profunde enpensiĝis kaj diris:
„Mi pensis, ke la homo estas la plej bela kreitaĵo sur la tero kaj mi eraris. Jen mi vidas lotusan floron, balancatan de nokta venteto. Kiom multe pli bela ĝi estas ol ĉiuj vivaj kreitaĵoj! Ĝiaj folioj ĵus malfermiĝis al la arĝenta lumo de la luno — kaj mi ne povas fortiri de ĝi la rigardon.”
„Jes, nenio simila ekzistas inter homoj“, li ripetis kun ekĝemo.
Sed post momento li ekpensis:
„Kial mi, dio, ne povus per potenco de la vorto krei estaĵon, kiu estus inter tiuj homoj tio, kio lotuso inter floroj? Lotuso, ŝanĝiĝu en vivantan virgulinon kaj stariĝu antaŭ mi!“
Tuj ektremetis facile la ondo, kvazaŭ ekpuŝita de hirunda flugilo, la nokto pliheliĝis, la luno pli forte ekbrilis sur la ĉielo, pli laŭte ekkantis noktaj turdoj — kaj poste ili subite eksilentis. Kaj la sorĉo fariĝis: antaŭ Kriŝna aperis lotuso en homa formo.
La idolo mem ekmiris.
„Vi estis floro de lago, diris li, „estu de nun floro
de mia penso kaj ekparolu”.
