„Silentu“, ekkriis Kulikedzino. Kaj poste ŝi reparolis al la knabino:
„Stultulino! ĉu vi scias, kiu vin gardas?“
„Anĝelo“, respondis per malforta voĉo la infano.
„Orfineto kara, kompatinda dia kreitaĵo! Anĝelo kun flugiloj“, parolis jam tute kortuŝite Kulikedzino, kaj kaptinte la knabineton, komencis premi ŝin al sia bonanima, kvankam drinkema brusto.
La drinkejmastro jam profunde dormis malantaŭ la vendotablo; sur sebaj kandeloj surkreskis la sebbuletoj; la gurdisto ĉesis ludi, ĉar amuzis lin tio, kion li vidis.
Ekregis silento, kiun subite interrompis plaŭdado de ĉevalaj piedoj en koto kaj iu voĉo, kiu ekkriis al ĉevaloj:
„Prrr… haltu!“
En la drinkejon eniris Vojĉjo Margula kun brulanta lanterno en la mano; li starigis la lanternon kaj komencis svingi la brakojn, por ilin varmigi, fine diris al la drinkejmastro:
„Okonkvarton da brando!“
„Margula, herezulo“, ekkriis Kulikedzino, „kunprenu la knabinon en Leŝĉincon!“
„Kompreneble, mi prenos ŝin, ĉar tiel oni ordonis al mi“, respondis Margula.
Poste, rigardinte la ambaŭ virinojn, li aldonis:
„Ho, vi ja ebriiĝis, kiel…“
„Paralizo vin trafu!“, respondis Kulikedzino. „Se mi diras al vi: gardu la infanon, do vi ĝin gardu! Ĝi estas orfo. Ĉu vi scias, stultulo, kiu zorgas pri ĝi?“
Vojĉjo ne opiniis kiel ĝustan aferon respondi al la demando kaj videble decidis ekkapti alian temon, ĉar li kaptis antaŭ ĉio la okonkvarton kaj komencis:
„Diabloj vin…“
