La suno subiradis, kiam ili eniris en la ĝardenon.
— Karulo, diru al mi, ĉu estas io pli forta, pli bela ol la amo? Ne estas, ĉu ne? Ĉio alia estas bagatela, senvalora!…
— Estas, karulineto mia… estas…
— Kaj kio ĝi estas?
— Vi estas Linjo… vi… vi estas pli forta kaj pli bela ol la amo mem…
Feliĉa, ŝi kaŝis sian kapeton sur lia brusto.
— Estas ankoraŭ io pli forta ol la amo — mallaŭte paroletis li en ŝian orelon.
— Kio?…
— La mono.
— Aleĉjo! Kiel vi ne pektimas tiel paroli! Vi… Li per kiso surdigis ŝian proteston.
— Tio koncernas la tutan mondon, sed ne vin, ne min.
— Kaj kiam, Aleĉjo, ni forveturos en vian vilaon?
— Nian vilaon!
— Nian vilaon — ripetis ŝi — Kiam?
— Se vi volas — morgaŭ.
— Bone — morgaŭ. Mi ne vidis ĝis nun maron. Ŝajnas, ke ĝi estas belega vidaĵo. Io granda, tre granda?
— Ne estas ĝi pli granda ol nia amo. — La suno malaperis el la horizonto. Klinitaj unu al la alia ili ĉesis paroli.
