Paĝo:Tennyson - Gvinevero, kaj aliaj poemoj, 1906, Bicknell.pdf/16

14

 

Regino kaj la regno, ja trioble
Pli granda ol la nia devas esti.
Mi dankas la sanktulojn ke mi mem
Ne estas nobla. Kiam ajn alvenas
Al mi @aygreno, mi silente ploras,
Kaj gi finigas. Scias gin nenin,
Kaj miaj larmoj al mi bone faris.
Sed eĉ se la Gagrenoj de I’malgrandaj
Egalus tiujn-ĉi de l’ grandaj, tamen
Al grandaj aldonita estas nova
Doloro, kiu estas, ke ne povas
Nubokasite ili plori, kiel
Ajn multe ili volus silentigi.
Jen tie-@i en Amsburio oni
Nun babiladas pri la bona rego,
Kaj pri edzino lia malbonega.
Kaj se mi estus tia rego, tian
Reginon ja havante, tre volonte
Dezirus mi vuali Sian krimon,
Sed, se mi estus Rego, mi ne povus”.
Kaj tiam la Regino ekmurmuris
Al sia propra kaj malgoja koro,
“Cu nun mortigos min la infanino
Per Siaj simplaj vortoj?” Sed i latte
Respondis “Cu mi mem ne devus ankat,
Se tiu perfidulo efektive
Okupis nun la lokon de la Rego,
Je la dolor’ komuna partopreni?”
“Hal! jes!” la virgulino diris, "Tiu