Paĝo:Tennyson - Gvinevero, kaj aliaj poemoj, 1906, Bicknell.pdf/45

43

 

Nek ŝin pasantan en la strat' rigardu,
Sed ĉiu hejme restu, eĉ ferminte
La pordojn kaj barinte la fenestrojn.
Ŝi tiam kuris al ĉambret' interna,
Kaj de talio sia ŝi malligis
L'aglon duoblan, de la Graf' donacon.
Tamen, je ĉia elspiraĵ' ŝi haltis,
Ŝajnante lun' somera en la nuboj
Duonkaŝita; poste, sian kapon
Ŝi skuis, kaj l'ondoliniajn buklojn
Ŝi lasis fali ĝis genuoj siaj,
Rapide senvestigis sin, malsupren
Per la ŝtuparo glitis, kaj simile
Al sunradi' rampanta, tra kolonoj
Paŝetis, ĝis la pordon ŝi atingis.
Kaj tie staris la ĉeval' bridita,
Kun vest' purpura kaj insignoj oraj.
Kaj, je ĉastec' vestita, ŝi forrajdis,
Ĉirkaŭe la aero aŭskultadis;
Ventetoj, pro timec' apenaŭ spiris;
L'okuloj ruzaj de la figuraĵoj
Kun largaj buŝoj, sur la pluvotuboj
Rigardis; hund' bojanta ŝian vangon
Ruĝigis; eĉ la paŝo de l'ĉevalo
Skuetis ŝiajn nervojn, kaj la muroj
Je truoj kaj fendetoj plenaj ŝajnis,
Kaj supre la tegmentoj strangaformaj
Ŝin rigardadis. Tamen, malgraŭ ĉio,
Daŭrigis ŝi, ĝis fine ŝi ekvidis