Paĝo:Tennyson - Gvinevero, kaj aliaj poemoj, 1906, Bicknell.pdf/44

42

 

Ŝi serĉis sian edzon, kaj lin trovis
Ĉe la vestiblo, kie li promenas
(Hararo lia estis longa metron,
Kaj barbo duonmetron) kun la hundoj.
Ŝi priparolis pri iliaj larmoj
Kaj petis “Ili mortos pro malsato
Se ili pagos”. Li rigardis mire,
Kaj diris, “Vi ne volus ekdolori
Malgrandan fingron vian por ĉi-tiaj”.
“Sed mi por ili mortus” si respondis.
Li ridis, kaj je Paŭl' kaj Petro ĵuris,
La diamanton en orelo ŝia
Tuŝante, kaj “Vi nur babilas” diris.
Sed ŝi, “Do provu, ion ajn mi farus”.
Kaj li, el koro tiel raspa kiel
La man' Esaŭa, diris “Rajdu nuda
Tra l'urbo, kaj imposton mi forprenos”.
Kaj tiam, salutinte, pro malŝato,
Li tuj, kun la hundaro, forpaŝegis.
Ŝi sola restis, kaj l'animpasioj,
Simile al ŝanĝemaj ventoj kiuj
El ĉiu ajn ĉiela loko blovas,
Batalis inter si, dum unu horo,
Ĝis la kompato venkis. Ŝi forsendis
Heroldon, por ke li per voĉ' trumpeta
Anoncu la kondiĉon gravan; tamen
Ŝi volas liberigi la popolon,
Kaj tial, se ĝi amas ŝin sincere
Neniu ĝis tagmezo, promenadu,