Ĉi tiu paĝo ne estas provlegita
INONO.
En Ido estas valo, pli belega
Ol iaj en la Ioniaj montoj.
Tra la valeto la nebul' naĝanta
Etendas sin, de pin' al pin' rampante,
Kaj malrapide pasas. Ĉiaflanke
Herbejoj kaj deklivoj riĉe brilas
Per floroj, kaj malsupre, malproksime,
Tra la fendego la river' muĝanta
Per kaskadaro saltas ĝis la maro.
Malantaŭ ĝi, Gargaro, l' alta pinto,
Atendas la tagiĝon, sed antaŭe
La val' plilarĝiĝanta, aperigas
Troason, kaj la fortikaĵ-kolonojn
De ĝia kron', Ilio.
Tien venis
Inono la malĝoja, je l' tagmezo,
Ŝi vagis, forlasite de Pariso
Kunulo ŝia foje sur la montoj.
Ne plu la vangoj estis rozkoloraj;
Hararo ŝia sur la kolo kuŝis:
Kaj, ripozante sur fragmento kiun
