— Vi estis en la ĝardeno, vi estas elirinta, via vestaĵo estas malseka pro pluvo.
— Ne… mi ne scias… ŝajne… mi ne estas elirinta… — paŭze respondas Mucio, kvazaŭ mirigita pro la alveno de Fabio kaj pri lia ekscitiĝo.
— Fabio kaptas lian manon. — Kial do vi ree ludas tiun melodion? Ĉu vi do ree vidis sonĝon?
Mucio rigardas Fabion kun tiu sama miro — kaj silentas.
— Respondu do!
Serpentŝajne la rivero brilas…
Vekiĝis do amiko, dormas malamik’ —
Akcipitro la kokidon ja ungbatas…
Helpu!
— murmuras Mucio kantetante, kvazaŭ en forgesiĝo.
Fabio malantaŭeniĝis je du paŝoj, atentege rigardis Mucion, ion pripensis… kaj revenis domen, en la dormoĉambron.
Klininte la kapon sur la ŝultron kaj senforte disĵetinte la brakojn, Valerio dormis en peza dormo. Li ne baldaŭ sukcesis ŝin veki… sed tuj kiam ŝi lin vidis, ŝi sin ĵetis al lia kolo, lin konvulsie ĉirkaŭprenis; tuta ŝia korpo tremetadis. — Kio al vi okazas, mia karulino, kio? — ripetadis Fabio, penante ŝin kvietigi. Tamen ŝi daŭris formorteti sur lia brusto. — Ho, kiajn terurajn sonĝojn mi vidas! — ŝi murmuris, alpremante al li sian vizaĝon. Fabio intencis ŝin demandi… sed ŝi nur tremis…
Per frua matena rebrilo ekruĝiĝis la fenestraj vitroj, kiam ŝi fine, ekdormis en liaj brakoj.
