Heleno direktis al sia edzo rigardon tiel akran, ke tiu ĉi mallevis la okulojn kaj silentis.
La tempo pasis: la abato ne foriris. Fine, post kiam li estis rigardinta la horon sur sia larĝa arĝenta poŝhorloĝo:
— Jam la kvina, li diris. Necese estas, ke mi forkuru. Mi hodiaŭ vespermanĝas en la kastelo. Mi timus aliri nur kiam oni sidiĝos al la tablo. Tia farmaniero estus neĝentila.
— Kion oni faras ĉe la markizo?
— Nenion eksterordinaran; la samajn aferojn ol ĉiujare.
— Ĉu oni ĉiam ĉasas la cervon?
— Ĉiam. Eĉ granda ĉaso okazos en la proksima semajno. La tutan nobelaron ĉirkaŭantan oni al ĝi invitis.
Dirinte tiujn vortojn, la bona pastro prenis sian bastonon kaj sian ĉapelon, kaj ekeliris.
— Sinjoro paroĥestro, diris Viktoro, mi vin ekkondukas.
— Neutile, kapitano, mi konas la vojon.
— Ne insistu; mi volas, ke tio fariĝu.
La abato komprenis, ke la junulo deziras paroli kun li sekrete. Li sin klinis.
— Sinjoro Benojto, diris la filo Linŝardo, kiam, post kelkaj paŝoj, ili troviĝis solaj, ĉu vi kredas, ke vi ŝuldas al mi iom da dankemo?
— Vi bone scias, ke mi ne estas maldanka. Ho, jes, mi havas dankecon. Mi petas de la ĉielo nur unu favoron; ĝi estas okazo, kiu ebligus, ke mi ĝin pruvu.
— Tiun okazon mi al vi prezentas.
— Parolu: kion mi devos fari.
— Neniun malfacilaĵon. Tamen, se vi sukcesos, estos mi, kiu fariĝos via ŝuldanto.
— Sed parolu do: vi min igas bolanta.
