estos certa, ke li povas fidi al tiu nova kunkulpanto.
Je la kvina akurate, la sonorilo aŭdiĝis. La servsoldato frapis sur la pordon de sia superulo.
— Kapitano, estas civilulo, kiu volus paroli kun vi.
— Ĉu li diris sian nomon?
— Sinjoro Duponto.
— Tre bone; enirigu. Se iu venas, antaŭ kiam tiu sinjoro estos elirinta, vi diros al ĉiu ajn, vi bone min aŭdas, Belardo, al ĉiu ajn, ke mi ne troviĝas hejme.
— Jes, kapitano. Duponto, belega en siaj novaj vestoj, eniris en la fumejon, en kiun Viktoro lin atendis.
— Vi estas akurata, li diris; tre bone. Mi ŝatas la akuratecon. Sidiĝu, kaj ni interparolu. Kion vi faris, de la liceo?
— Nu, kaj vi?
— Mi? Ĉiu konas miajn agadojn: mi ne ilin kaŝas. Sed mi estas certa, ke vi ne povus same paroli.
Duponto sin sentis iom timigita de la komanda tono de l’ kapitano. Tamen li ne malkuraĝiĝis facile.
— Tion kion mi faris, li respondis; aferojn ne tre bonajn. Mi provis min riĉigi; sed mi sukcesis nur min malriĉigi.
— Ŝajnas, ke mi vin vidis en Cayenne (Kajen). Pro tiuj vortoj, Duponto ruĝiĝis, paliĝis, kaj fine balbutis:
— Vi do marveturis Cayenne’on?
— Sendube, ĉar mi vin vidis tie.
La kapitano mensogis: li vojaĝis nur en Alĝerio. Hazarde certigante la malveron por koni la veron, li ĵetis tiun frazon kiel diplomataĵon. Li povis ĝoji; ĉar lia eksperimento plene sukcesis.
Post momento, li daŭrigis:
— Kial oni vin sendis tien?
— Mi estas la suferinto de juĝista eraro, respondis Duponto fanfarontone.
