— Sed kiaj do estas tiuj projektoj?
— Vi ilin konos, kiam estos alveninta la momento.
Sed, dum la vespero, Viktoro ricevis viziton kiu fortege lin ŝancelis kaj momente lin dubigis pri la ebleco de la venĝo de li preparita.
Duponto, nerekonebla sub siaj maristaj vestoj, falis kiel bombo en lian fumejon, kaj rakontis senpaŭze la katastrofon ĉe kiu li ĉeestis.
Vidinte ke la markizo rekonas sian propran filinon en tiu plendinda infanino tiel malfacile eltirita el la morto, Duponto komprenis, ke nun la afero la plej urĝa estas sciigi lian mastron pri tiuj okazintaĵoj. Pro tio, li rapide alkuris al la stacidomo kaj supreniris en la unuan vagonaron veturantan al Parizo.
— Do, diris la kapitano, fraŭlino de Prelongo estas savita.
— Jes; sed mi kredas ke ŝi fartas malbonege.
— Kaj ge-Kamuŝoj?
— Ambaŭ malvivaj. Oni retrovis iliajn kadavrojn.
— Kaj tiun de Valentino?
— La maro ne ankoraŭ ĝin redonis. Je Dio! Ĉu ŝi ne estus tiu blankaĵo, kiun mi vidis funde de la barko, ekkriis la ekskondamnito, frapita de subita ideo.
Kaj li rakontis al la filo Linŝardo la fantazian aperaĵon, kiun li kredis ekvidi en la rebrilo de fulmofajro.
— Iluzio, karulo mia, nur iluzio, ekkriis la kapitano kun kompata rideto. Vi mem estis freneziĝinta: kaj via malsana cerbo al vi montris fantomon.
— Estas eble, respondis Duponto, ĉar la impreso estis tiel rapida, ke mi povas nenion certigi.
— Aŭskultu, Josefino, diris Viktoro, sin turnante al sia amantino, vi ree eliros tuj.
— Jam, sopiris Josefino: mi kredis ke mi restos ok tagojn kun vi.
— Mi same: sed vi vidas ke neatenditaj cirkonstancoj devigas min al la tutplena ŝanĝo de mia taktiko. Estas
