— Sed, sinjoro, ŝi diris, ŝajnas al mi, ke mi jam vidis vin ie. Viktoro Linŝardo! ŝi ekkriis per tono de neesprimebla teruro.
— Jes, sinjorino, la nepo de l’ iama lakeo. Parolante la junulo prenis per la brido la ĉevalon de la dukino.
— Ĉar mi estas certa, ke vi estus malkonsentinta min akcepti en vian kastelon, se mi estus farinta peton pri tio laŭ regula maniero, mi estis devigita uzi tiun militan ruzon, pri kiu mi petegas de vi mian senkulpigon.
La komandanto parolis per ironia tono. Liaj gestoj prezentis tiun veluran dolĉecon de la kato ludanta kun la muso kiun ĝi baldaŭ ekmanĝos.
— Nu, sinjoro, kion vi petas.
— Unue ke vi malsupreniru. Tio estos pli oportuna por interparolado.
— Neniam, sinjoro.
Kaj la juna virino levis sian vipeton.
Ne timigite la filo Linŝardo eltiris el sia poŝo malgrandan revolveron, kaj enmetis la tubon en la orelon de la ĉevalo.
— Se vi min tuŝas, li diris trankviltone, mi rompas la kapon de via rajdito. Kaj tio estus bedaŭrinda, li aldonis ridetante, ĉar ĝi estas rashava besto, kiun neniu pli bone ol mi admiras kompetentule.
Vidinte ke ĉiu kontraŭbatalo estas neebla kontraŭ tia viro, la dukino submetiĝis kaj saltis teren. Viktoro prenis mem la bridon de ŝia ĉevalo kaj ĝin alligis al arbo. Poste montrinte al Matildo unu el muskoplenaj benkoj ĉi tie troviĝantaj:
— Sidiĝu, sinjorino, mi petas; kaj volu min aŭskulti. Venkita, ensorĉita de la ordonanta tono, kiun malbone kaŝis la ĝentileco de frazoj, sinjorino de Blasano obeis sen ia protesta gesto.
— Mi devas vin sciigi, daŭrigis Viktoro, ke, se dum nia interparolado, vi okaze kriadus, petus helpadon, nenio
