niaj invititoj longan vojaĝon. Detenite de siaj okupadoj, multaj ne povus veni.
— La ceremonio okazos ĉi tie: estos neniuj invitoj.
— Kiel? Vi volas ...
— La necesegon, viajn gepatrojn, la miajn, la kvar atestantojn.
— Viaj postuloj estas tute ne akcepteblaj: eĉ, senkulpigu min, mi ilin trovas jam ridindaj.
— Sinjoro, respondis Matildo sulkante la brovojn, mi petas de vi, ke vi ne min insultu. Mi postulas, ke la aferoj fariĝu tiamaniere. Se vi min malobeos pri tiu punkto, mi insultege vin malakceptos antaŭ atestantoj.
La komandanto konis la feran volecon de la juna virino. Li sciis, ke ŝi estos kapabla plenumi sian promeson. Pro tio li respondis per tono humila, sed kun kolerego en la koro:
— Vi estos obeita kaj kontenta; mi tion esperas. Antaŭ tiom da malvarmeco kaj tiom da energio, la filo Linŝardo sentis, ke kruelega kortuŝegeco premas lian bruston. Li balbutis:
— Ĉu vi ĉiam min malamos tiel profunde?
— Mi, respondis la dukino revenante al li, mi ne vin malamas.
— Ha! Matildo, ĉu mi povus esperi ke ...
— Sinjoro Linŝardo, vi estas inteligenta: do vi devas kompreni ke, por vin malami, mi estus devigata pensi al vi, sekve malsupreniri tro malsupren, treni mian penson en koton tro malpuran.
Ĉar Viktoro sufokita de kolero balbutis ian nekompreneblan respondon, ŝi aldonis, malfermante la pordon:
— La malkuraĝuloj ne meritas okupadi mian penson.
Tiuj kiujn mi malestimas, estas al mi kvazaŭ ili ne ekzistus.
Kaj ŝi paŝis antaŭ li, tiel fiera, tiel majesta, ke la komandanto superita de forto pli forta al sia voleco, respekte sin klinis.
