— Cerba sangado! li diris al sinjorino Linŝardo: li estas senespere mortonta.
Poste alproksimiĝante al la lito, kaj studinte la simptomojn:
— La vivaj centroj ne estas tuŝitaj; kredeble li vivos ankoraŭ dum kelkaj tagoj; sed li ne resaniĝos.
Kaj, farinte larĝan sangeltiron, li eliris, dirante, ke li revenos dum la vespero.
Tuj post tiu operacio, la patro Linŝardo malfermis siajn okulojn, ŝajnis rememori kaj penis sin levi. Sed la paralizo lin najlis sur lia lito malmovigitan.
Post tri tagoj, ĉar la malsanulo aŭdis sur la strato grandan bruon de kaleŝoj kaj de ĉevaloj, miksitan kun religiaj kantoj:
— Petro, li diris al la farma knabeto ĉi tie metita por lin servi, kio do okazas ekstere?
— Estas la enterigo de la markizo de Prelongo.
— Nu, la markizo mortis, li murmuris dolore; kial oni ne tion konigis al mi? Petro komprenis, ke li ekdiris malspritaĵon: sed, ĉar estis tro malfrue por ĝin malkonfesi, li daŭrigis:
— Li mortis subite, eksciinte, ke nova Revolucio okazis.
— Ĉu li estis sola en sia kastelo?
— Ho! ne; sinjoro Raŭlo troviĝis apud li.
— Li estas feliĉega, sopiris la maljunulo. Li mortis, ĉirkaŭata de l’ estimo kaj de la respektego de sia filo: mi kunportos en la tombon nur la malŝaton kaj la malamon de la mia.
Liaj okuloj fermiĝis: kaj li ŝajnis ekdormi. Kiam la kuracisto revenis vespere, post kiam li alproksimiĝis al la lito, en kiu la malsanulo ĉiam ŝajnis dormanta, li sin turnis al apudestantoj, dirante:
— Mia ĉeesto nun senutiliĝas: ĉar sinjoro Linŝardo estas malviva de du horoj almenaŭ.
Estis tion rimarkintaj nek Andreo nek Heleno.
