frato«? He?… ĉu de tempo kiam li blindiĝis kaj ne rekonas vin obstine?
— Do kiu flegos lin, se ĉiuj rifuzos?
— Dio… — diris mallaŭte Sonjo.
— Dio?!… diablo lin flegu!!… — furiozis Finjo.
IV.
En la palaco regis kvazaŭ funebro. La malsano iradis grandpaŝe antaŭen. Oni anoncadis ĉiel kaj ĉie, promesante grandegajn sumojn, sed vane…
Bezona estis nur unu nokto de ies nelacigebla disfrotado de l’ korpo por malebligi la finatakon de la morto kaj savi la riĉulon.
Ĉirkaŭ la vespero oni proklamis, ke sinjoro Riĉ solene ĵuris ekfeliĉigi la tutan malriĉularon de l’ urbeto, se li saniĝos. Kiu havas koron aŭ eĉ fajreron en ĝi, ne preterlasu la okazon feliĉigi la malriĉularon.
Sinjoro Malriĉ batalis kun si. Fine li elŝteliĝis el sia domo kaj forkuris al la palaco. Sed granda estis lia miro kaj disreviĝo, kiam oni ne akceptis lian oferton. Iu jam anoncis sin kaj jam laboras ĉe la lito de l’ malsanulo.
Kiam li malgaja revenis hejmen kaj rakontis pri sia malsukceso, Finjo furioziĝis.
— Vi pensis, ke oni atendos je vi, aŭ eble venigos vin tien en kaleŝo, he?
— Mi ja ĉiam volis, sed vi…?!… — ekmiris Malriĉ.
— Volis, volis!… vi ĉiam nur volas!…
Sed furiozo kaj malespero de Finjo eksplodis, kiam ĉe la vespermanĝo oni ne povis trovi Sonjon.
Oni serĉadis, vokadis — vane! nenie ŝi estis.
