Jaĉjo kaptas, ridas, amuziĝas… Ellasas, denove kaptas… Kia ĝojo!… Li forgesis pri la malsato, pri la malvarmo.
Aĉjo malfermis la buŝon — rigardas, aŭskultas, miregas…
— Kiu, kio?…
Ĉe la fenestreto staras kaj ridetas bonkorulino, la Radieto.
— Tien ĉi, fratinoj!… ĉiuj kune, amataj! Venu grandare, rapide!… Ĵetu ni al ili plenmane, malavare — sciu ili ankaŭ, ke sur la tero jam estas printempo. Ne ŝparu!… Mankos al neniu!…
— Prenu!… Havu!… Kaptu!… Ĝoju!… Ha… ha… ha… Estu justeco en la regno de Helios!…
Kaj, pleniginte la kelon ĝis plafono per oraj, brilaj sunradioj, ili ĉiuj forkuris, ridante, kontentaj.
Helios en sia orsuna veturilo observadis la laboron de l’ filinoj…
Kaj jen la unuan fojon, malĝojo kuŝiĝis sur lian radian frunton.
Koron lian ekpremis kompato kaj en la okuloj ekbrilis larmoj de granda pento.
Turnante sin al keloj kaj subtegmentoj, li diris:
— Pardonu min! Mi estis maljusta.
Kaj tuj ordonis al siaj filinoj:
— Plenrajton por ĉiuj!… Estu justeco en la regno de Helios!
