Tien ankaŭ iradis sen gardo.
Mi ne estas ja mem sen animo,
Ne forgesas ja mi malriĉulojn,
Sed ne ĵetas mi monon sen limo
Kaj ferminte prudenton, okulojn!…
Kial do la mortinta patrino
La bubinon kun si kuntrenadis?
Ha, en bona lernejo filino
La strangaĵojn kapable lernadis!…
En salonoj jam lum’ estingiĝis,
Patro sorton riĉulan malbenis,
La gastaro jam hejmen foriĝis,
Kaj Heleno ankoraŭ ne venis.
Servantaron en urbon elsendis
La riĉul’ maltrankvila sincere,
Kaj la signon li vane atendis:
Tri ekkrakojn de l’ vip’ el ekstere…
Fine antaŭ dekdua la horo
Tri vipkrakoj disŝiris l’ aeron…
Kaj jen premas ŝin patro al koro,
Forgesinte l’ antaŭan koleron…
Nun deiru ni mondon mizeran,
Kie suno malofta gast’ estas,
En kelmondon sufokan, subteran,
Kie ĉio — doloron atestas.
III.
— Ho, ne timu, kaj sen abomeno,
Kapon iom defleksu, sinjoro…
Jen kulisoj de la vivosceno
Kun surskribo — »La homa doloro«.
Nun rigardu atente… jen kuŝas
Maljunulo malsana sur tero.
Lin ja morto tombejon enpuŝas,
