Godfredo tiam turnis sin por ĉirkaŭpreni per rigardo la tutan okcidentan marbordon.
Estis nur vasta dezerto de Flag-Punkto ĝis preter la ĉirkaŭo de Revo-Golfeto.
Cetere, neniu boato aperis ĉe la surfaco de la maro. Se la indiĝenoj reprenis sian prahon, necesis konkludi ke nun ĝi tuŝetis la bordon, sub la kovro de rokoj kaj sufiĉe proksime por ke ne eblis ekvidi ĝin.
Tamen Godfredo ne povis, ne volis resti en la dubo. Gravis al li scii ĉu, jes aŭ ne, la praho definitive forlasis la insulon.
Nu, por certigi sin pri tio, necesis atingi la lokon kie la indiĝenoj antaŭtage alteriĝis, tio estas la elfluejo mem de la rivereto, kiu formis malvastan krekon.
Estis tio kio tuj estis provitaj.
La randoj de la eta rivero, ombrataj de kelkaj bosketoj da arboj, estis borderitaj de arbustoj sur spaco de proksimume du mejloj. Pretere, sur kvin- aŭ ses-cent jardoj ĝis la maro, la rivereto fluis inter senŝirmaj randoj. Tiu aranĝo estis do ebligonta alproksimiĝi, sen riski esti vidata, proksime de la elŝipiĝejo. Tamen, povis esti ke la sovaĝuloj jam kuraĝis sekvi almonten la fluejon de la rivereto. Tial, por sin pretigi antaŭ tiu ĉi okazo, estus oportune antaŭenpaŝi nur kun ekstrema singardo.
Tamen Godfredo pensis, ne sen prudento, ke en tiu frua horo, la indiĝenoj, lacaj pro longa ŝipirado, ne devis esti forlasintaj la ankrejon. Eble eĉ ili ankoraŭ dormis tie aŭ en sia pirogo, aŭ sur tero. Tiuokaze, ni vidus ĉu ne taŭgus surprizi ilin.
La projekto estis do senprokraste ekplenumita. Gravis ne lasi sin preterpasi. En tiaj cirkonstancoj, plej ofte la avantaĵo apartenas al la unuaj batoj. La fusiloj ŝargitaj, ni kontrolis la prajmojn, la revolveroj ankaŭ estis vizititaj; poste Godfredo kaj TOrteto komencis malsupreniri, desfilante sin, la maldekstran bordon de la rivereto.
Ĉiu estis kvieta en la ĉirkaŭaĵo. Rotoj da birdoj flirtis de iu rando al alia, postflugante unu la aliajn tra la altaj branĉoj, sen montri ajnan timeton.
