Kaj li montris la mallarĝan trairejo kiu kondukis al la branĉoforko tra la interno de Vilĉjo-Arbo.
Karefinotuo kaj li, kunprenante la fusilojn, la revolverojn, sin provizis per kartoĉoj.
Necesis nun devigi TOrteton sekvi ilin ĝis tiuj altecoj kie li neniam volis sin riski.
TOrteto jam ne plu estis. Li antaŭiĝis dum liaj kunuloj estis tute aktivoplenaj.
"Supren !" ripetis Godfredo.
Estis la lasta retiriĝo kie ni estus certe ŝirmitaj kontraŭ la sovaĝbestoj. Ĉiaokaze se unu el ili, tigro aŭ pantero, provis supreniri ĝis en la branĉaro de la sekvojo, estus facile defendi la truon tra kiu necesus al ĝi trapasi.
Godfredo kaj Karefinotuo ne estis ĉe alteco de tridek futoj, ke blekadoj tondris ene de Vilĉjo-Arbo.
Kelkajn momentojn plie, ili estus kaptitaj. La pordo ĵus dissplitiĝis internen.
Ambaŭ hastis suprengrimpi kaj fine atingis la supran aperturon de la trunko.
Terurkrio bonvenigis ilin. Estis TOrteto, kiu kredis vidi aperi panteron aŭ tigron ! La malbonsorta instruisto alkrampiĝinta al branĉo, kun la terura timo fali.
Karefinotuo iris al li, devigis lin apogi sin en neĉefan branĉoforkon, kie li firme alligis lin per sia zono.
Poste, dum Godfredo iris posteniĝi en lokon de kie li superregis la aperturon, Karefinotuo serĉis alian lokon por povi kruci sian pafadon kun la lia.
Kaj ni atendis.
En tiuj ĉi kondiĉoj, vere estis ŝancoj por ke la sieĝatoj estu ŝirmitaj kontraŭ ĉia atako.
Tamen Godfredo strebis vidi tion kio okazis sub li, sed la nokto estis ankoraŭ tro malhela. Do li provis aŭdi, kaj la roradoj kiuj kreskis senĉese, bone indikis ke la atakantoj tute ne pensis forlasi la lokon.
Subite, ĉirkaŭ la kvara matene, granda brileto fariĝis piede de la arbo. Baldaŭ ĝi filtriĝis tra la fenestroj kaj la pordo. Samtempe,
