pajloŝtopigi ĝin. Tiamaniere, la besto bone pretigita, la makzeloj duone malfermitaj, la kruroj etenditaj, pendigita de la plafono, farus la plej belan ornamaĵon de lia ĉambro.
La krokodilo estis do sendita al fama pajloŝtopisto kiu realportis ĝin al la hotelo kelkajn tagojn poste.
Ĉiuj tiam venis admiri la "monstron" al kiu TOrteto preskaŭ servis kiel nutraĵon !
- Vi scias, sinjoro Kolderupo, de kie venis tiu ĉi besto ? diris la fama pajloŝtopisto prezentante sian fakturon.
- Ne ! respondis la onklo Vilĉjo.
- Tamen, ĝi havis etikedon gluita sub sia karapaco.
- Etikedo ! ekkriis Godfredo.
- Jen ĝi, respondis la fama pajloŝtopisto, kaj li montris pecon de ledo sur kiu tiuj ĉi vortoj estis skribitaj per neforviŝebla inko :
Kiam Vilhelmo V. Kolderupo legis tiujn vortojn, grandega ekrido eskapis lin.
Li komprenis ĉion.
Estis lia kontraŭulo J.-R. Taskinaro, lia elpelita konkuranto, kiu, por sin venĝi, post esti aĉetinta plenan kargon de sovaĝbestoj, reptilioj kaj aliaj malutilaj bestoj, ĉe la bone konata liveranto de la menaĝerioj de la Du Mondoj, elŝipigis ĝin nokte laŭ pluraj vojaĝoj sur la insulon Spencero. Tio sendube kare kostis al li, sed li sukcesis infesti la proprietaĵo de sia rivalo, kiel faris tion la Angloj en Martiniko, se ni povas kredi la legendon, antaŭ redoni ĝin al Francio !
Nenio pli estis neklarigita, ekde nun, en la memorindaj okazaĵoj de la insulo Fina.
- Bone ruzita ! ekkriis Vilhelmo V. Kolderupo. Mi ne sukcesis pli bone ruzi ol tiu maljuna kanajlo de Taskinaro !
- Sed, kun tiuj teruraj gastoj, diris Fina, nun, la insulo Spencero…
- La insulo Fina… respondis Godfredo.
- La insulo Fina, reparolis la junulino ridetante, estas absolute neloĝebla !
