Tri longaj horoj devis ankoraŭ pasi antaŭ ol la suno reaperis super la horizonto. Estas tiaj horoj kiujn oni povas diri ke ili daŭras jarcentojn.
La travivaĵo estis malfacila por iu komenco; sed entute, ni ripetas tion, Godfredo ne foriris por simpla promenado. Li ja diris al li, eknavigante, ke li lasis malantaŭ li tutan ekzistadon de feliĉo kaj de ripozo, ke li ne retrovos ĝin serĉante aventurojn. Nepris do regi la situacion.
Portempe li estis ŝirmita. La maro, finfine, ne povis rekapti lin sur tiu ĉi roko kiun malsekigis nur la ŝprucnebuloj de la ondoresalto. Ĉu li devis timi ke la fluso baldaŭ atingos lin ? Ne, ĉar pripensinte, li sukcesis montri ke tiu ŝippereo okazis ĉe la supro de la novluna tajdo.
Sed ĉu tiu ŝtonmaso estis soleca ? ĉu ĝi elstaris linion de disaj rifoj en ĉi tiu marparto ? Kiu estis tiu marbordo kiun la kapitano Turkoto kredis esti videtinta tra la mallumo ? Al kiu kontinento ĝi apartenis ? Estis nur certege ke la Revo estis forĵetita el sia vojo dum la ŝtormego de la antaŭaj tagoj. La situacio de la ŝipo ne povis do ekzakte esti birita. Kiel dubi tion, ĉar la kapitano, du horoj antaŭe, asertis ke siaj mapoj surhavis neniun indikaĵon de rifoj en tiuj ĉi partoj ! Li eĉ faris pli bone irante mem skolti ĉu ili ekzistis, tiuj kvazaŭaj rifoj kiujn siaj ŝipgardistoj kredis vidi en la oriento.
Tio estis nur tro vere, tamen, kaj la skoltado plenumita de la kapitano Turkoto, se li plu daŭrigintus ĝin, certe evitintus la katastrofon. Sed por kio tiuj retroiroj al la pasinteco !
