Paĝo:Virgilio - Eneido, 1906, Vallienne.pdf/178

Al Dardanida junulo, por ke li konstruu ŝiparon,
arbojn mi ĝoje donacis: nun timo min kaptas kruele.
90Ĝin kvietigu; kaj tion konsentu, pro petoj patrinaj:
ilin do rompu nek ia kurado, nek ia ventego;
Estu favora por ili naskiĝo sur niaj montaroj».
Filo, ĉi tiu mem kiu de mondo turnigas astraron;
«Kien Fatalojn, Patrino, per tiaj petegoj vi volas
95puŝi? Do ŝipoj faritaj de mano mortema senmortan
havus indecon! Suferus Eneo danĝerajn okazojn,
sed sen danĝero! Ĉu tian potencon eĉ dioj posedas?
Ne! Sed tuj kiam, post kuro finita, Aŭzonan havenon
ili ektrafos, ĉi tiuj do, kiujn indulgis ventego,
100kiuj ĝis bordoj Laŭrentaj ĉefanton transportis Dardanan,
formon ekperdos morteman: diinoj de maro vastega
ĉiuj fariĝos, kaj ondon ŝaŭmantan per brusto sulkados,
kiel Galato kaj Doto, idino de dia Nereo».
Tiel li diris, kaj tion certigis per ĵuro sur Stikson,
105fratan riveron, sur nigran torenton, sur peĉajn turniĝojn.
Poste li kapon klinetis: kaj tuta tremegis Olimpo.
Sed promesita momento do estis veninta, kaj Parkoj
tempon plenumis ŝuldotan, ĵus kiam atenco de Turno
dian Patrinon avertis ke torĉoj minacas ŝiparon.
110Antaŭ okuloj ekbrilas subite ĝis nun nekonita
lumo, kaj nubo grandega, el limoj Aŭroraj, portanta
ĥorojn de Ido, ĉielon transiras; dum voĉo terura
bruas aere, kaj arojn Rutulan kaj Trojan tremigas:
«Viroj Trojanaj, ne penu pro helpo de miaj velŝipoj;
115manojn ne armu; ĉar Turno bruligus sukcese marondon,
pli ol ĉi tiujn sanktegajn abiojn. Vi, iru libere;
iru, diinoj de maro: Patrino ordonas». Subite,
ĉiu ŝipvosto disrompas ligilojn al bordo ligantajn,
akvon per spronoj malfermas, kaj, kiel delfenoj, sub ondojn
120sin subakvigas: kaj virgaj knabinoj - mirinda miraklo!-
nombre egalaj al kupraj ŝipnazoj ĉe bordo starintaj,
montras vizaĝojn samnombrajn, kaj ĉarme alnaĝas maralton.
Miras fortege Rutuloj: Mesapo mem, tute tremanta,
terurigitajn haltigas ĉevalojn; kaj Tibro, ĝemante
125raŭke, al fonto reigas fluadon de sia rivero.