Paĝo:Virgilio - Eneido, 1906, Vallienne.pdf/218

Tiu Herkula kunulo eliris el Argo, Evandron
780helpis fervore, kaj fine ekloĝis en urbo Itala.
Malfeliĉulo vundita de frapo senvola, mortanta
falas, rigardas ĉielon, kaj Argon memoras karegan.
Tiam sagegon ekĵetas Eneo: kupraĵon trioblan
fero traboras, tavolon el lino, trioblan bovviran
785ledon, ĵus kie troviĝas tenilo, kaj haltas en flanko,
forton kaj movon perdinte. Eneo, tuj kiam li vidis
sangon de reĝo Tirena fluantan, ferglavon el ingo
ĝoje eltiras, kaj al malamiko timanta rapidas.
Tamen, vidinte danĝeron, pro amo al patro karega,
790Laŭzo ekĝemas; kaj larmoj sur vangoj fluadas rivere.
Kia plorinda mortigo, kaj kia sindono laŭdinda!
Se al ĉi tiu poemo bonvolas konfidi jarcentoj,
brava junulo, neniam en versoj mi ilin forgesos.
Sed reeniris Mezenco kaj kampon forlasis batalan,
795kiel venkito, trenante sagegon sur ŝildo fiksitan.
Tiam rapidas junulo kaj inter armiloj sin ĵetas:
li minacantan Eneon haltigas por patron protekti,
frapon ricevas por li difinitan, kaj tiel ebligas
savan prokraston: kunuloj alkuras kun grandaj kriegoj.
800Dum protektita troviĝas Mezenco per ŝildo de filo,
ili, multegajn ĵetinte sagegojn, repuŝas atakon
de malamiko. Eneo kolera sin kaŝas sub ŝildo.
Kiam el nuboj eteraj falegas torentoj el hajlo,
ĉiuj plugistoj kuj ĉiuj paŝtistoj eliras el kampoj;
805kaj vojaĝanto, sub ia tegmento serĉante rifuĝon
eblan, ĉu bordon riveran, ĉu kavon de alta ŝtonego,
pluvon evitas, ĝis kiam reveno de suno permesos
taskon daŭrigi: do tiel, de ĉie frapita de sagoj,
nubon militan toleras Eneo, atendas ke haltos
810fera ventego, kaj Laŭzon riproĉas, kaj Laŭzon minacas:
«Kial al morto forkuri? Ĉu forto egalas kuraĝon?
Trompas vin, Laŭzo, pieco malsaĝa». Sed ardon junulo
volas nur aŭdi; kolero terura naskiĝas en koro
de Dardanido. Ve! lastan fadenon de Laŭzo jam ŝpinis
815Parkoj: ĉar glavon timindan en mezon de brusto junula
tutan Eneo trapuŝis; kaj ĝi malaperas en korpon.