Paĝo:Virgilio - Eneido, 1906, Vallienne.pdf/222

lin ĉirkaŭadis - li ĝoje alvokas venkintajn, kaj diras:
«Viroj, plej granda laboro finiĝis; forpelu timadon
15pri la restaĵo: vi vidas akiron de reĝo potenca,
tiun trofeon; jen kio nun restas de forta Mezenco.
Estas do vojo libera ĝis reĝo kaj muroj Laŭrentaj.
Zorge preparu armilojn; baldaŭan esperu batalon,
por ke, tuj kiam diaĵoj permesos eliron el tendoj
20kaj starigadon de gloraj stantardoj, ĵus vin ne malhelpu
la prokrasta ordono aŭ ia timado malprava.
Dume ni metu en teron kadavrojn de niaj kunuloj,
sola rimedo por ilin ĝojigi ĉe bordoj Akeraj;
iru», li diris, «kaj pie honoru per lastaj donacoj
25tiujn animojn kuraĝajn, per sango de kiuj patrujo
nova sin al ni malfermis. Ni al Evandrurbo malgaja
sendu unue Palason: ve! al li ne mankis kuraĝo,
sed antaŭtempe lin kaptis kaj frapis mortiga Fatalo».
Tiel li diras, plorante, kaj poste reiras al loko,
30kie troviĝis la korpo malviva de juna Palaso,
kiun observis maljuna Aceto: li estis antaŭe
ĉevalzorgisto de reĝo Evandro, kaj filon amatan
poste kuniris amike, sub malpli favoraj Fataloj.
Ĉirkaŭ li aro servista premiĝas, kaj viroj Iliaj,
35kaj Trojaninoj malgajaj kun haroj laŭ rito falantaj.
Tiam, tuj kiam Eneo aliras sub altan pordejon,
ili bruantan al astroj ekpuŝas ĝemadon, kaj frapas
brustojn, dum reĝa loĝejo resonas je plendoj senfinaj.
Sed li, tuj kiam li kapon Palasan ekvidis kuŝantan,
40kaj neĝkolan vizaĝon, kaj vundon en brusto faritan
de la sagego Aŭzona, li tiel ekkrias, ĝemante:
«Kial do, knabo plorinda, min kiam Fatalo favoras,
ĝi min samtempe malamas; ĉar ĝi ne permesas ke mian
regnon vi vidos, kaj patran loĝejon venkinte reiros.
45Tian promeson al patro Evandro mi, lin delasinte,
pri vi ne donis, dum min elirantan li kisis tutkore,
dum, min sendante al regno potenca, timante li diris:
«Virojn kuraĝajn vi baldaŭ batalos, kaj gentojn malmolajn.
Eble en tiu momento, de vana espero kaptite,
50diajn altarojn je donoj li kovras, kaj petas favorojn.