batas aeron, renversas rajdanton, kaj, sur lin falinte,
lin embarasas en iloj batalaj, kaj premas per maso.
895Frapas ĉielon per krioj Trojanoj kaj anoj Latinaj.
Tuje alkuras Eneo, ferglavon el ingo tirinte.
Tiam li diras: «Nu! kie do estas potenca Mezenco?
Kaj nevenkita kuraĝo?». Sed ĉefo Tirena okulojn
levas al astroj, spiregas, kaj reviviĝinte konscie:
10.900«Viro kruela, min kial insulte je morto minaci?
Krimo ne estas min buĉi: pro tio mi faris militon:
ne pri mi Laŭzo mortanta hontindan kontraktis promeson.
Unu favoron mi petas, se estas petebla favoro.
Korpon tereroj surkovru. Mi scias de miaj samanoj
10.905kiel ardegas malamo: mi petas; malhelpu insulton.
Fine permesu ke tombon de filo mi povu kunloĝi».
Tiel dirinte, en gorĝon li glavon akceptas Fatalan:
kaj sur armilo animo kun sango rivere fluadis.
Dume Aŭroro sin levas kaj Oceanmaron forlasas.
Kvankam Eneo fundkore deziras malvivajn kunulojn
tuj entombigi, kaj kvankam okupas lin tiu zorgado,
tamen, tuj kiam aperas Eoo, li dankas diaĵojn.
5Kverkon altkreskan li tiam senigas je ĝia branĉaro,
ĝin sur monteton starigas, ĝin vestas per brilaj armiloj,
kaj al vi tiun trofeon, akiron de ĉefo Mezenco,
armpotenculo, dediĉas. Li faskon aranĝas sangplenan,
sagojn rompitajn de viro, kirason boritan per dekdu
10frapoj gravegaj: maldekstre li ŝildon el kupro alligas;
fine en mezon li elefantostan pendigas glavingon.
Tiam kunulojn - dum granda kaj densa anaro da ĉefoj
