Paĝo:Virgilio - Eneido, 1906, Vallienne.pdf/220

855Tamen mi vivas, mi lumon kaj homojn ankoraŭ vidadas;
nu! mi forlasos!» Li diras, kaj poste sur kruro malsana
penas sin levi: kaj, kvankam la vundo malhelpas marŝadon,
li, ne venkita, venigas ĉevalon: ĝi estis gloraĵo
lia kaj lia konsolo; li, dank’al ĝi ĉiujn batalojn
860gajnis venkinte: do, beston vidinte malĝojan, li diras:
«Rebo, longtempe ni vivis, se, por mortemuloj, ekzistas
longaj aferoj. Sed venki ni devas hodiaŭ, armilon
sangan kaj kapon Enean kunporti, kaj venĝi de Laŭzo
lastajn dolorojn: se male Fatalo perfidas esperon,
865kune ni mortos; ĉar, plej kuraĝulo, mi kredas ke iam
vi ne toleros fremdestron, kaj ĉefojn obeos Trojanajn».
Diras li: ŝarĝon kutiman ĉevalo akceptas sur dorso,
poste li manojn plenigas per akraj sagegoj, kaj rajdas.
Kasko el kupro kaj fasko harega sur kapo brilegas.
870Tiel li tra batalantoj rapidas. Profunde de koro,
honto kaj lasta espero trompita miksiĝas kun sento
de kuraĝego, de venĝa deziro por filo malviva.
Do li Eneon alvokas trifoje per granda kriado:
sed lin rekonas Eneo, kaj ĝoje li tiel ekpreĝas:
875«Patro de dioj, kaj granda Apolo, permesu ke tuje
li mem komencu batalon».
Tiel li diras, kaj al li aliras kun lanco minaca.
Tamen Mezenco: «Ĉu min timigebla vi kredas? Mortigi
filon, jen estis la sola rimedo por min pereigi.
880Morton ne certe timante, mi dion indulgas neniun.
Ĉesu minacoj; mi venis por morti, sed tiun donacon
sendas unue». Li diris; kaj sagon li al malamiko
ĵetas, kaj poste alian, kaj trian, kaj fine pluvigas
aron da sagoj: sed ilin repuŝas la ŝildo orata.
885Rajdas trifoje Mezenco maldekstren de piedstaranto,
sagojn ĵetante multegajn: trifoje heroo Trojana
turnas armilon, kovritan de sagoj arbare pikitaj.
Sed, ĉar formeto de tiom da sagoj prokrastas la venkon,
fine tedita, li volas pli juste reigi batalon.
890Multojn en koro volvante, li antaŭeniras, kaj inter
kavaj tempioj ĉevalon militan ekfrapas per sago.
Besto stariĝas sur postaj piedoj, de hufoj antaŭaj