Li staradis senpove sur la mallarĝa vojeto, nesciante kion fari. Evidente la viro volis interparoli. Ideo, sufiĉe natura laŭ la cirkonstancoj, instigis lin daŭrigi la konversacion. “Mi ne suferis mem pro sendormeco,” li diris per ordinara babila tono, “sed je la okazoj, kiujn mi jam renkontis, oni kutime trovis ion ——”
“Mi ne kuraĝas eksperimenti.” Li parolis lacege. Li faris rifuzan geston, kaj dum iom da tempo ambaŭ silentis.
“Ĉu korpekzercado?” sugestis Isbister necerte, kun rigardo de la mizera vizaĝo de sia kunparolanto al la turisma kostumo, kiun li portis.
“Tion mi ĵus provis. Eble malsaĝe. Mi sekvis la marbordon, tagon post tago — de Newquay. Tio nur aldonis muskolan lacecon al la cerba. La kaŭzo de tiu senripozo estis troa laboro — ĉagreno. Estis io ——”
Li haltis kvazaŭ pro lacego. Li frotis la frunton per malgrasa mano. Li ekparolis ree kiel homo, kiu parolas al si mem.
“Mi estas soleca lupo, soleculo, vaganta tra mondo, kiun mi ne partoprenas. Mi estas senedzina — seninfana. Kiu nomas la seninfanajn homojn la mortintaj branĉetoj sur la vivarbo? Mi estas senedzina, seninfana — mi ne povis trovi devon por fari. Nek eĉ deziron en mia koro. Sed unu aferon fine mi devigis min fari.
“Mi diris, mi ja faros tion; kaj por fari ĝin, por venki la inertecon de mia malvigla korpo, mi ekuzis drogojn. Granda Dio, mi satas pri drogoj! Mi ne scias, ĉu vi sentas la pezan ĝenon de la korpo, ĝian agacan postulon de tempo kiu devus aparteni al la cerbo. Vivi! Ni vere vivas nur tiel malofte, kiel sunlumo en arbaro. Ni devas manĝi, kaj poste venas la banalaj digestaj kontentecoj — aŭ agacadoj. Ni devas promeni, aŭ alie niaj pensoj malrapidiĝas, stultiĝas, fluas en golfojn kaj senelirejojn. Milo da distraĵoj levas sin de interne kaj ekstere, kaj tiam sekvas laceco kaj dormo. La homo ŝajnas vivi por dormi. Kiel malmulte da ies tago estas vere propra al li — eĉ je la plej bonaj cirkonstancoj! Kaj poste venas tiuj falsaj amikoj, tiuj strangolistaj helpantoj, la alkaloidoj, kiuj sufokas naturan lacecon kaj mortigas ripozon — nigra kafo, kokaino ——”
“Mi komprenas,” diris Isbister.
