“Mi faris mian laboron,” diris la sendormulo, per plendema tono.
“Kaj ĉi tio estas la pago?”
“Jes.”
Dum iom da tempo la du restis senvortaj.
“Oni ne povas imagi la deziron por ripozo, kiun mi sentas — malsaton kaj soifon. Dum ses longaj tagoj, de kiam mi finis la laboron, mia cerbo estas akvokirlo rapida, neprogresanta kaj senĉesa, torento el pensoj kondukanta nenien, kirliĝanta rapide kaj regule ——”
Li paŭzis. “Al la abismo.”
“Vi devas dormi,” diris Isbister decideme, kun mieno de iu, kiu eltrovas kuracilon. “Certe vi devas dormi.”
“Mia cerbo estas perfekte klara. Neniam ĝi estis pli klara. Sed mi scias, ke mi alproksimiĝas al la vortico. Baldaŭ ——”
“Jes?”
“Vi jam vidis aĵojn subiri en kirliĝo? For de la taglumo, for de ĉi tiu dolĉa mondo de cerbsaneco — suben ——”
“Sed —,” protestis Isbister.
La viro etendis manon al li, kaj liaj okuloj iĝis sovaĝaj kaj lia voĉo subite alta. “Mi mortigos min. Se per neniu alia metodo — ĉe la piedo de tiu malhela krutaĵo, kie la ondoj verdas, kaj la blanka ŝaŭmo leviĝas kaj malleviĝas, kaj tiu eta fadeno el akvo tremas malsupren. Ĉiuokaze — tie troviĝas… dormo.”
“Tio estas neracia,” diris Isbister, surprizite de lia histeria ekblovo de emocio. “Drogoj estus pli bonaj ol tio.”
“Ĉiuokaze — tie troviĝas dormo,” ripetis la fremdulo, ne atentante lin.
Isbister rigardis lin. “Tio ne estas certa, vi komprenas,” li diris. “Simila krutaĵo staras ĉe la Lulworth Haveno — almenaŭ egale alta — kaj knabineto falis de la supro ĝis la fundo. Kaj tamen vivas hodiaŭ — tute sana.”
“Sed tiuj rokoj tie?”
“Oni povus kuŝi sur ili iom malgaje tra malvarma nokto; la rompitaj ostoj knarus dum oni frostotremas, la malvarma akvo plaŭdus sur vin. Kio?”
Iliaj rigardoj renkontiĝis. “Pardonu, ke mi renversas viajn idealojn,” aldiris Isbister, kun sento de nezorgema
