—Estu tiel bona, la gesinjoroj estas tie ĉi.
Li estis altkreska, bela fraŭlo kun kuraĝa, fiera vizaĝo, buklaj lumaj haroj kaj paro da dikaj blondaj lipharoj kun al tiuj aliĝanta pinta barbo.
—Mi ne malhelpas?
Breine sin returnis vive.
—Georgo, vi, mia amiko? Neniel, neniel! Mia edzino kaj mi estis nur okupitaj je kelkaj mastrumaĵoj. Lasu, mi vin prezentos, mia plej bona amiko, leŭtenanto Georgo Felsen, ĵus reveninta hejmen el la eksterlando—Fanny, mia edzino.
—Mia edzo tiel ofte parolis pri vi, ke mi vin jam tute konas.
—Estas por mi ankaŭ plezuro fariĝi via konato, mia sinjorino!
—Mi aŭdis, ke vi revenis, kaj mi tiam tuj sendis al vi inviton. En ia alia vespero vi kredeble ne renkontus mian edzinon; sed tiun ĉi vesperon ŝi estas okaze hejme, ĉar ŝi donas mem balon.
—Ne aŭskultu lin, sinjoro leŭtenanto, li estas nur tiel malica.
—Mi lin bone konas, mia sinjorino. Tia li estis jam antaŭ mia veturo Parizon.
—Parizon? ekkriis Breine. Mi pensis, ke vi estis en Italujo; mirinde, ke ni ne renkontis unu la duan en Parizo. Tie mi estis en la antaŭa jaro.
—En tiel grandega urbo ne estas mirinde.
—Ni forveturis kelkajn tagojn post la granda opera maskobalo, diris Fanny.
Georgo sin returnis vive.
—Vi estis en la opera balo, sinjorino?
—Ne, kial… kial vi povas tion supozi?
—Tiu maskobalo, kiel ŝajnas, faris eksterordinaran impreson sur vin, diris Breine.
—Sinjoro Felsen estas tiel flamiĝema.
—Tio… tio estis nenio!
