malprudenta, por ami tian sovaĝan beston, kiel mia edzo?"
—Fanny, aŭskultu min, diris Stella.
—Sed nek al vi, nek al alia prosperos forŝiri lin de mi,—mi amas lin tro forte, ŝi diris kaj ĵetis la brakojn ĉirkaŭ lian kolon.
—Lasu min, mi volas disiĝi!
—Jes, sed mi ne volas!
En tiu minuto eniris Georgo Felsen.
—Pardonu al mi, se mi malhelpas; sed mi estos mallonga. Mi intencis komence skribi al vi, sed mi komprenis, ke mi pli bone povos doni al vi buŝan klarigon.
—Mi foriros, diris Stella.
—Ne, mia fraŭlino, kion mi diros, vi povas libere aŭskulti. Ĝi eble klarigos mian konduton kontraŭ vi. Ĉar kiam mi nun ree forlasos mian patrujon, kaj kredeble por ĉiam, mi ne dezirus, ke vi pensu pri mi kun tro granda maldolĉeco.
—Vi forveturos? demandis Fanny.
—Jes, sinjorino; post tio, kio okazis inter ni, mi ne volas resti pli longe tie ĉi.
—Kio okazis inter ni . . .?
—Mi konas la tutan historion de la diamanta ringo, diris Breine.
—Tiu historio ne estas tamen tiel danĝera, respondis Fanny trankvile.
—Estas eble, ke vi, sinjorino, prenas nian aventuron kiel ŝercon, diris Georgo. Mi rigardas ĝin tute alie. Mi estis tuŝita de la romaneco kaj pikanteco en la situacio, mi kreis al mi mem figuraĵon de vi en mia fantazio, kaj, ne konante la originalon, mi adoris tiun ĉi fantazian portreton.
Stella ektremis, komencante kompreni, ke tie ĉi estis ia malkompreniĝo kaj ke ŝi estis maljusta kontraŭ ambaŭ, Georgo kaj Fanny. La trankvileco de la lasta ne povis esti ŝajniga.
