Ŝi dancas, ŝi tintas, ŝi kantas kun ĝojo:
"Alvenas la gloraj venkintoj,
Ke estu facila por ili la vojo,
Sonegu la gloron per tintoj!"
Ŝi dancas, movata de l' kora kontento,
Nenion anoncas al ŝi l' antaŭsento.
Kaj Iftah rigardas al sia ofero,
Al sia unuavidato. . . .
Subite . . . ho, tio ĉi estas ne vero. . . .
Ŝi estas—filino l' amata!
La sola filino! Jehovo ĉiela!
Ho, kia malico de l' sorto kruela!
Kaj Iftah ĝemegas, disŝiras la veston
Kaj cindron sur kapon surŝutas,
Kaj inter la viroj, volantaj ĝojfeston,
Li vortojn terurajn balbutas. . . .
Kaj ĉio mutiĝas. En kelke da horoj
La Izraelujon ekprenas doloroj.
"Ne ploru, ho patro, ĉesigu la ĝemon
Kaj estu do viro ĝis fino.
Vi faris promeson ne malsingardeman,
Ĉar kion signifas fraŭlino
Kompare je miloj da viroj, savitaj
Per la heroaĵoj, de Dio donitaj?
"Vi faris promeson glorindan, ĉar savo
De miloj per unu ofero
Eterne estados faraĵo multbrava,
Belega, mirinda afero,
Kaj timos nacioj la Izraelanojn,
Ĉar ili ne ŝparas eĉ proprajn infanojn.
"Vi donu ekzemplon, plenumu la vorton,
Sciigu l' amatan popolon,
Paĝo:Zamenhof L. L. - Fundamenta Krestomatio, 1903.pdf/377
Ĉi tiu paĝo ne estas provlegita
