Paĝo:Zamenhof L. L. - Fundamenta Krestomatio, 1903.pdf/404

Al mastrino ili diris
Sian volon kaj esperon:
"Ni ja tie tre mallonge
Gastos—unu, du monatojn;
Ni vizitos regnon homan,
Vidos niajn koramatojn . . ."
Sed mastrino al la steloj
Tiam donis la respondon:
"Restu tie ĉi en domo—
Vi malbenos poste mondon!"
Saĝajn vortojn ne aŭskultis
Tamen steloj la trudemaj
Kaj senĉese ili tedis
La mastrinon—nespertemaj:
"Sed komprenu nin, mastrino,
Sur ĉielo ni sidante
Tute ja ne konas tiujn,
Kiuj kantas nin konstante!
Ĉiu ja el ni sur tero
Havas siajn adorantojn,
Kiuj sendas al ĉielo
Himnojn, ĝemojn, amokantojn!"
—"Vere", diris la mastrino,
"Ili kantas vin laŭdinde;
Sed, vin ili ne konante,
Vin adoras ja—en blinde!
Ili, dum vi sur ĉielo,
Ĵuras ami vin eterne,
Ĉar neniu ja atingos
La kaŝitan en interne!
Se vi tamen volas scii
Malfeliĉan vian sorton,
Iru—sed vi rememoros
Mian nunan patran vorton".
Kaj la steloj al vojaĝo
Tuj pretigis sin kun ĝojo.—