Saltu al enhavo

Prologo/El Abismo al Suno

El Vikifontaro
Prologo ()
Sennacieca Asocio Tutmonda (p. 40-42)
Elŝuti kiel: Elŝuti kiel ePub Elŝuti kiel RTF Elŝuti kiel PDF Elŝuti kiel MOBI
El Abismo al Suno
Ciklo de Poemoj


« … Vi, Esperanto, estas mia prismo,
Tra kiu vidas mi el mia ĉel’.
Tra vi mi vidas nigron de abismo,
Tra vi mi vidas blankon de ĉiel’…»
N. Nekrasov.

La vivo estas varia. Ĝi kiel ĥameleono jen tiel kolorbrilas, jen tute alian brilon disradias.

Kaj, ĉar la kor’ de poeto estas de l’ vivo spegulo, evidentas, ke ĝi ankaŭ ĥameleonas, varias en multefacetaj kristaloj de l’ verso, trile nuancas, najtingalon simile; ravas la muzikeman aŭdivon per torente-rapida tonaro, son-imitas la naturon, sian patrinon, aspiras al ĝi kaj nure el ĝi ĉerpas forton por plua batado…

Sed iufoje, kelkiam, venas tro pezaj minutoj… Ĉielo de l’ vivo tegiĝas je nigraj teruraj nubegoj; tondras kaj fulmas; fulmeroj rapidaj, kiel korbatoj timigitaj, subite por ioma tempero ekbrilas kaj montras inversan bildon de l’ vivo; ili montras profundajn abismojn de l’ subkonscio, kie vane-vane baraktas la menso, celante ilin forlasi… Vane! Ili montras lagon ŝlimitan, kie dronas-aperas spirito, celante al roko alta sur bordo; ili montras ankoraŭ multon, multon…

Ankaŭ al tiu mallumo kun fulmeroj kaj tondroj donas lokon en si la timigite angora kor’ de poeto, ĉar ĝi, peza mallumo, tamen estas unu el fenomenoj de l’ ĉirkaŭanta natur’ kaj socio…

Kaj tiuj diversespecaj fenomenoj, ofte tute nerimarkeblaj al la simpla koro, rapide alternas en kor’ de poeto, stampolasante en ĝi la postesonojn…

La poeta kor’, malgraŭ sia amplekso, povas tamen ne ĉiujn sonsignojn enhavi; kaj ĝi unue pro sia komunikiĝemo, due pro simpla bezono partumi ĉion inter ĉiuj, ĉion donitan, fokusitan de l’ naturo en unu koro — havigi al ĉiuj, al vasta rondo, la kor’ de poeto eldiras tiujn postesignojn-impresojn, eldiras en gamoj de sonoj-vortoj, proksimum-ĝuste esprimantaj esprimendon de l’ koro; ilin eldiras tiel, kiel ili venas en la koron, t. e. varie, ĥameleone, fragmente, abrupte aŭ konsekvence.

Tial ankaŭ en poemoj «Ajno», «Papilio» kaj «Printempaĵoj»[1] vi vidos tre akrajn ŝanĝojn de l’ ritmo, ĉar same akre abruptas, nuancas la pensoj, ĵetataj nervece de l’ ideo, sub kiu zigzage-tremas la grundo, ĝin produktanta.

  1. Rim. de l’ aŭtoro: «Papilio» kaj «Printempaĵoj» pro miskompreno aperis aparte de l’ unua poemo «Ajno» en libreto sub titolo «Du poemoj». Ankaŭ la antaŭskizo verkita de l’ aŭtoro mem estis erare atribuita al K-do Krassovski N.