Saltu al enhavo

Unu el multaj

El Vikifontaro
Unu el multaj ()
Elŝuti kiel: Elŝuti kiel ePub Elŝuti kiel RTF Elŝuti kiel PDF Elŝuti kiel MOBI
Unu el multaj
E. MIĤALSKI

Decidis ŝi. Kovrinte per vualo
vizaĝon sian de madonsimila bel’,
eliris straton ŝi mortece-pala…
Kaj vendi sin jen estis ŝia cel’.

Batali pluen — mankas ŝia forto;
kaj persekutas ŝin ja sen kompat’ Fatal’.
Ĉu morti? Ne!… Terura estas morto!
Ankoraŭ riskos ŝi en viv-batal’.

Per kia prez’!… Ŝi tremas pro teruro;
kaj batas forte nerveme ŝia kor’…
Sed sekvas ŝin jam ia vir-staturo, —
alvenas ĝi — malhonoriga hor’!

Invitis li. Ŝi sekvis obeeme.
Kaj ion flustris li — sed ŝi ne aŭdis ĝin;
nur batis kor’ rapide kaj nerveme,
kaj febre tremis pala falontin’.

Hotela ĉambr’. Malpura staris lito —
ofer-altaro de l’ plej pura sento — am’…
Kruela mok’ je l’ koro turmentita,
de l’ juna viv’ — neforgesebla dram’!


Alvenis tag’. Eliris morte-pala

sur bruan straton ŝi el pordo de l’ hotel’, —
ofero nova de la viv-batalo,
viktimo juna de la viv-kruel’.

Kaj estis jen vidata sur vizaĝo
sopiro je feliĉ’ kaj pri la viv’ malĝoj’…
Ŝi estis tiel bela kaj junaĝa
kaj glitis jam sur pereiga voj’…

20 aŭgusto 1917.