Halka/III
- En vilaĝo de Januŝ.
- En vilaĝo de Januŝ.
Inter la dua kaj tria aktoj forpasas unu monato. Monta kaj roka vilaĝa ĉirkaŭaĵo, vespere ĉe suna subiro. Unuflanke de la rigardantoj estas videbla angulo de drinkejo, antaŭ kiu sidas sur benko kelke da vilaĝanoj, montanoj kaj montaninoj; kelke da ili sidas sur montoj kaj rokoj; aliaj eniras el la alia flanko. El malproksime aŭdiĝas la vespera dioserva sonorileto.
SCENO I
- ĤORO DE VILAĜANOJ.
- ĤORO DE VILAĜANOJ.
Post vespera servo dia,
Antaŭ suna bel-subiro,
Jen dimanĉ-amuzo nia!
Tutan ni semajnon ŝvitas,
Iom distri nin meritas,
Nia sola jen akiro!
- JUNULOJ.
- JUNULOJ.
Baldaŭ venos junsinjoro
Kun la bela fianĉino;
Dum edziĝa, festa horo
Nin regali ne forgesos.
- MALJUNULOJ.
- MALJUNULOJ.
Pro edziĝo de sinjoro
La Mizer’ ĉe ni ne ĉesos,
Sekvos nin la diablino.
- ĈIUJ.
- ĈIUJ.
Sekvos nin la diablino.
(Post momento.)
Estu vigla, estu gaja
Tiu ĉi dimanĉa horo!
Morgaŭ tago de laboro —
Kaj post morgaŭ la laboro,
Poste tago pli laciga,
Poste ĉiam pli laciga.
Estu vigla, estu gaja
Tiu ĉi libera horo!
- KELKAJ (sidantaj sur montoj).
- KELKAJ (sidantaj sur montoj).
Jen najbaraj vilaĝanoj!
Venas indulgenc-festanoj!
(La samaj, alvenas montanoj, montaninoj kaj diversaj vilaĝanoj.)
- ALVENINTOJ.
- ALVENINTOJ.
Estu do laŭdata Kristo!
- LOKANOJ.
- LOKANOJ.
Eterne.
(Salutado. lli regalas sin per brando. — Dancoj de montaranoj kun malgranda aldono de dancoj krakovaj. Fine la venintoj disiras; la antaŭaj restas.)
SCENO II
LA SAMAJ kaj JONTEK (malrapide iras malsupren de l’ montoj kun Halka).
- ĤORO.
- ĤORO.
Rigardu! Kion?
Kiu alvenas kun junulino?
Jes! li — Jontek, sed knabino?
- JONTEK.
- JONTEK.
Estu do laŭdata Kristo!
- ĤORO.
- ĤORO.
Eterne.
- JONTEK.
- JONTEK.
Donu ĝojon Di’!
Sed mizeron ne forigos
Gaja melodi’!
- ĤORO.
- ĤORO.
Jen Halka!
- JONTEK.
- JONTEK.
Ŝi estas!
El nia vilaĝet’.
- ĤORO.
- ĤORO.
Vi revenis do el kie?
Vi kondukas ŝin el kie?
- JONTEK.
- JONTEK.
El la urbo mi revenas.
- HALKA (freneza).
- HALKA (freneza).
Venas mi de l’ sinjorido;
Vi ne konas min laŭ vido,
Ĉar ŝanĝita birdon mi.
(Kantas.)
Kial, por mizero mia,
Flugis vi al kampo nia?
Kial logis kolombeton —
Kaj delogis ĝin, falketo!
Bele-blankan kolombeton
Vi delogis ĝin!
- ĤORO.
- ĤORO.
Jen ŝanĝita, jen mizera!
Vidi ŝin, premiĝas kor’!
- JONTEK.
- JONTEK.
Jen, ludilo de sinjor’!
Al amaĵoj tia fino!
La sinjor’ ĉe l’ fianĉino,
De tablestro belfilino, —
Ŝin forigis el memor’.
Sed ne vendis li animon
Al diablo!
- ĤORO.
- ĤORO.
Rakontu, Jontek, pri tio ĉi,
Kio okazis, rakontu vi!
- JONTEK.
- JONTEK.
En fianĉiĝa venis ni horo,
Kaj ŝin ekvidis nia sinjoro.
Li tre afable, dolĉe parolis,
Kaj ŝin karese, trompe konsolis.
Post urb’ atendi promesis ŝin.
Mensogon-ĉi indignis kor’,
Mi veron diris al ŝi. Kaj nin
Li kiel hundojn peligis for.
- ĤORO (terurite).
- ĤORO (terurite).
Li kiel hundojn peligis for!
(Momenta silento.)
- HALKA.
- HALKA.
Ree vi venas, por trompi min,
Kara, falko! — ne, ne, ne —
Super montoj kolombeto
Flirtis per la flugiletoj, —
Jam ne estis blanke-pura,
Sed de propra sang’ purpura,
Flirtis per la flugiletoj,
Kiel ŝtono teren falis.
- ĤORO.
- ĤORO.
Tian ni vidas finon,
Se amis sinjor’ montaninon.
Tia fin’ laŭ regul’!
- JONTEK.
- JONTEK.
Jen — leviĝas polva nebul’!
Ĉu sinjoraro venas al balo?
- ĤORO.
- ĤORO.
Flugas jen korvo super mont-valo,
Flarsentas, kie
- HALKA (finante la kanton).
- Kolomb-mortul’.
- Kolomb-mortul’.
- ĤORO.
- HALKA (finante la kanton).
Senkulpa estas via animo,
Iu alia estas kulpul’!
- JONTEK (suprenirante la rokon).
- JONTEK (suprenirante la rokon).
Jam veturas!
- ĤORO.
- Veturas!
- Veturas!
- ĤORO.
(Ili iras en montojn.)
- Ŝanĝo de dekoracio.
- Ŝanĝo de dekoracio.