La Kirlo/Epigrafo
< La Kirlo
…Tiuj, kiuj iam kredis, ke mia inteligenteco disradius eksterordinare, kiel aŭreolo de mia juneco; tiuj, kiuj forgesis min, tuj kiam mia plando mallevis al malfeliĉo; tiuj, kiuj iam rememorigante min pensu pri mia malsukceso kaj demandu sin, kial mi ne estis tio, kion mi povus esti, sciu, ke la nepacigebla sorto disradikigis min el la naskiĝanta prospero kaj ĵetis min sur la savanojn, por iradi vagabonde, kiel la ventoj, kaj por estingiĝi kiel ili, sen lasi pli ol bruo kaj dezerteco.
(Fragmento de la letero de Arturo Cova)