Nord-germanaj Rakontoj/Karakterulo
Esperanto-Verlag Ellersiek & Borel G. m. b. H., Berlin kaj Dresden (p. 14-20)
Petro Fretendŭwel heredis de sia patro tiun ĉi belan kaj larĝan nomon kaj krom tio ankaŭ belan larĝan domon. Ankaŭ belan larĝan vizaĝon li heredis, kaj belan larĝan ventron li alnutris al si. Li havis tiel nekarakterizan „ĉiutagan” vizaĝon, ke ĉiuj, kiuj parolis kun li la unuan fojon, demandis lin: „Ĉu mi eble jam vidis vin ie?” Tion li devus aŭdi, se li eĉ elmigrus Richtenberg-on — aŭ eĉ Turkujon.
Kiu lin konas pli bone, tiu diras, ke Petro estas obstina, malvigla rentulo, kiu tagon post tago sidas sur verda apogseĝo apud la fenestro, fumante ĉe tiu ĉi laboro el sia pipo kaj krom tio ankaŭ rigardante jen la gazeton, jen la straton, ĝis kiam li estas plenigita de novaĵoj kiel botelo, — sed kiu ĉiumatene devas esti plenigata denove.
Do Petro Fretendŭwel havas belan, larĝan domon, kiu por li sola estus eĉ tro granda, kaj en kiu li sentas sin kiel pizo en granda skatolo. Ĉar li estas meditema homo, li forluis la supran etaĝon de la domo al tiaj homoj, kiuj ne povus diri al li: nun oni devas fari tion, aŭ: estas bezone, ripari tion! – kaj per tiaj paroloj tedi lin. Sed Petro estis ankaŭ konservativa homo, kiu nenion volis scii pri novaj modoj, precipe, se li devus pagi monon por ili. Kiam do la luanto trosatiĝis rigardi la fumnigritajn tapetojn, la rustiĝintajn pordoln kaj la paserojn kaj vespertojn sub la tegmento, – tiam li transloĝiĝis en alian loĝejon, kaj Petro diris: „Nu, mi ne miras pri tio”, ĉar li estas karakterulo kaj eĉ ne iomete ofendsentema. Tiam li denove atendis, ĉu trovos sin amanto por lia „rabist-kaverno”, sed ripari ion li ne permesis.
Tiel lia bela loĝejo ree estis sen luanto, kiam nova bestokuracisto venis en la urbon por tie ekloĝi.
Petro fumis el sia pipo ĉe la fenestro, tamburis per la fingroj kaj rigardis la veteron, kiam iu frapis. La pordo malfermiĝis, kaj la bestokuracisto eniris kaj prezentis sin. „Mi estas nomata Peiters”, li diris, „kaj deziras vidi la loĝejon en via domo, sed Dio! — ĉu mi ne vidis vin iam? Vi ŝajnas al mi tiel konata!” — „Lasu nur! Min ĉiuj homoj vidis jam ie!” respondis Petro. „La loĝejo ĵus estas neloĝata, kaj tio devenas de tio, ke la lasta loĝanto transloĝiĝis.”
„Jes”, diris Peiters, „ordinare tio devenas de tio. Estas bela, granda domo, la via!”
„Tia ĝi estas”, respondis Fretendüwel, irante kun sia gasto en la etaĝon. — Kiam ili iris tra la ĉambroj, la bestokuracisto tiel surpriziĝis kiel la akaro, kiu sidis tiel agrable en la fromaĝo kaj subite falis sur la plankon.
„Tie ĉi aspektas ja ĉio ne malutilas”, respondis la dommastro, „tie ĉi loĝis jam multaj homoj, kaj plaĉis al ili sufiĉe bone.”
„La tapetoj krevis!”
— „Jes, tion ili faris.”
„La plafonoj estas nigregaj!”
— „Jes, tro blankaj ili ne estas.”
„Tiuj ĉi malnovaj flavaj fornoj ne plu estas laŭ modo!”
— „Ne, ili jam staras dum kvardek jaroj.”
„La plankoj estos tro eluzitaj!”
— „Jes, la plankoj estas jam malnovaj.”
„La pordojn de la ĉambroj oni devus laki!”
— „Jes, tio estus bona.”
„La fenestrojn ankaŭ!“
— „Jes, ilin ankaŭ!”
„Do, vi bonvolos ordoni, ke oni riparu ĉion ĉi!”
— „Ne sinjoĉjo, tion mi ne faros.”
„Sed en tian loĝejon mi ne povas enloĝiĝi!”
— „Do nenio helpas; vi do ne povos enloĝiĝi.”
„Sed mi estas en embaraso, ne povante trovi ĝustan loĝejon! Mi tie ĉi povus loĝi dum dek aŭ ankoraŭ pli multe da jaroj!”
— „Nu, do ekloĝu!”
„Sed se tie ĉi aspektas ĉio tiamaniere — ne estas eble!” Paĝo:Bandlow - Nord-germanaj Rakontoj, 1924, Scheerpeltz.pdf/19 Paĝo:Bandlow - Nord-germanaj Rakontoj, 1924, Scheerpeltz.pdf/20 Paĝo:Bandlow - Nord-germanaj Rakontoj, 1924, Scheerpeltz.pdf/21 Paĝo:Bandlow - Nord-germanaj Rakontoj, 1924, Scheerpeltz.pdf/22
- ↑ El n-ro 4098 de „Universal-Bibliothek” de Philipp Reclam jun., Leipzig.