— Jes, jes!...
— Iru rekte. Post ponteto tria domo ĝi estas. Jen, eĉ de tie ĉi estas vidataj ĝiaj fajroj...
— Dankon.
— Rapidu! Ĝi estos baldaŭ fermata...
— Mi ne bezon... Bone! — respondis la nekonatulo, ekfumante cigaredon.
— Ŝajne, mi vidis vin ie, sinjoro, — diris la gardanto, ekvidinte ia vizaĝon de la nekonato ĉe lumo de l’ alumeto flamiĝinta.
— Volu ekfumi...
— Mi timas, ke vi malfruiĝos... Ĉu vi estas la maŝinisto de vaporŝipo «Vjaĉeslav»?...
— Ne!
— Pardonu! Kia simileco... He, tamen mi konas vin... Antaŭ du semajnoj mi renkontis vin en strato de Esperantistoj — en la butiko...
La maljunulino, ekaŭdinte nomon de la strato konata, formetis la kaptukon de la dekstra orelo kaj avideme kaptadis ĉiun sonon eĉ plej mallaŭtan. Dume l’ interparolo daŭris:
— Videble vi eraras.
— Ne!... Pardonu... Mi esperas, ke vi ne ofendiĝos, se mi memorigos al vi iajn detalojn: mi eniris la butikon kaj... vi kis...
— Nu, pli kuraĝe!...
— Nun mi vidas, ke vi estas sama sinjoro. Jes, vi tiam kisis la butikistinon, — belulinon.
— Kiun?... butikistinon... mian nevinon Olga’n?... — subite ekkriis tondre la maljunulino, arogante paŝanta al la interparolintoj kun pugnoj kunpremitaj, — jen mi kisos vin ambaŭ per ĉi tiuj pugnoj!... Nu... Aliru...
