Kamilo dume ripetis:
— Ĉu mi ĝin trovos…?
— Sur ĉi-tiu vojo, kiun vi iras, certe ne! — ekkriis Zigmunto. — Surirante pintojn de l’ montoj, serĉante fulmotondrojn marajn aŭ bruon de ĉefurboj de l’ mondo…
La lipojn de Kamilo trakuris rideto.
— Ĉu vi scias, kion mi serĉas sur tiuj montoj? Ĉu vi scias, kial mi forkuris al senlimaj maroj kaj en praarbaregojn de l’ Hindujo? Ĉu vi scias, ke iafoje — por esti kvieta — oni devas antaŭe forkuri de si mem?
Zigmunto skuis la brakojn.
— Mi ne komprenas.
— Vi rememorigis malbonan aferon — aldonis Kamilon post momento — mi ŝatas nek paroli, nek pensi pri ĝi.
Al Vladislavo ŝajnis, ke li komencas kompreni ĉi-tiun homon. Ideoj malhelaj kaj ankoraŭ malklaraj akceptadis en lia menso formon kaj refleksiĝis de griza fono. Malgraŭvole, meĥanike li ripetis la lastajn vortojn de Kamilo:
— Forkuri de si mem…
— Jes! — ekflustris Kamilo kaj enpensiĝis.
Kiam post momento li levis la kapon, tremis nerve unu parto de lia vizaĝo de lipo ĝis la okulo kaj lia voĉo rompiĝis, kiam li komencis paroli:
— Forkuri de si mem, de rememoroj, de vivo — ho! forkuri mi deziras kaj volas, vane! vane! Ili ne forlasas min!
Tiom profunda estis la doloro, tiom senlimaj la sopiro kaj plendo en lia obtuza voĉo, ke Vladislavo
