— Vi scias, ke tio al vi malutilas — diris Zigmunto.
— Malgrave!
Dirante tion, li aspektis kiel homo freneza aŭ malsana. Nervaj tremoj trakuradis lian maldekstran vangon, el okuloj elrigardis grandegan, mordanta febro, kaj lia mano tremetis, kiam li enverŝis akvon en la glason, sur kies fundo verdiĝis kelkaj gutoj da veneno, nomata absinto.
Li levis la glason per necerta mano kaj rigardis la fluidaĵon, kiu miksita kun la akvo, fariĝis opale-lakta.
— La muse verte! — li parolis — la muse verte…
Kaj turnante sin al Vladislavo, li ekdemandis:
— Ĉu vi konas la nunjaran Parizan Salonon?
Vladislavo jesis per la kapo silente.
— La muse verte!… Kiel grandioza pentraĵo. — Disĵetitaj ĉiuflanken paperoj kaj malplenita glaso sur la planko, — kaj li duone senkonscia, ŝanceliĝanta… El la glaso eliras ia vaporaĵo, nebulo — per serpenta ĉirkaŭplekto ĉirkaŭvolvas la staranton, prenas sur sin virinajn formojn, kliniĝas super li, tuŝas per manplato lian vizaĝon… La muse verte…
Li apogis la kapon sur la apogilo de l’ seĝo kaj duonfermis la okulojn.
Vladislavo kaj Zigmunto silentis, grandega deprimiteco sidiĝis sur iliaj brustoj.
Post kelka tempo Kamilo leviĝis; li estis jam iom trankvila.
— Pardonu min! — li komencis — pardonu! Mi
