— Kiu scias, kion enhavas la homo vizaĝo! Estas tiaj, kiujn oni devas eviti. Oni renkontas ilin ĉie kaj ofte. Ili aspektas kiel infanoj kaj estas malbonaj spiritoj, eĉ ne sciante tion… Sed ili ne estas kulpaj. Tiuj estas kulpaj, kiuj metas la vivon sur unu karton.
Ekspirinte profunde, li rigardis verandon. En tiu momento lia vizaĝo ektremis nerve.
— Rigardu! — li ekkriis per ŝanĝita voĉo, montrante samtempe per la kapo per la kapo ne malproksime sidantan knabinon. — Rigardu! jen vi havas unu el tiaj enigmoj… Infano ankoraŭ, infano, virino, sfinkso, inspiro por artisto, kaj morto por homo!
Li eksilentis, spirante profunde.
Zigmunto rigardis en montrita direkto kaj skuis la brakojn.
— Infano, kaj nenio plu — li diris kaj komencis tamburi per la fingroj ian melodion de l’ valso, observante skulptitan kornicon de l’ verando.
Vladislavo kontraŭe, rigardinte unufoje, ne povis jam deturni la okulojn.
Sur ora fundo de l’ grandega aŭroro de l’ subiranta suno desegniĝis antaŭ li delikata profilo knabineta, kvazaŭ malhela formo, ĵetita en maron de l’ koloro kaj lumo.
Ŝiaj haroj, lumigitaj per la radioj, faris ĉirkaŭ malgranda, belforma kapo helan aŭreolon, similan al areto de disŝutitaj fajreroj.
Ŝi rigardis antaŭ sin — la silentan lagon — per larĝe malfermitaj okuloj, kaj ŝiaj naztruoj iomete disbloviĝis, spirante la bonodorojn, fluantajn el ĝardenoj kaj kampoj.
