Sur malfermitaj iomete lipoj ludis la brilo de l’ subiranta suno. Eble ĝi kisis ilin…
Vladislavo rigardis, konsumis ŝin per okuloj.
— Madono! — li ekflustris preskaŭ senscie. — Madono!
Kaj li kunmetis la manojn kvazaŭ por preĝo.
En ĉi-tiu momento li aŭdis akran, penetreman ridon, kaj samtempe la manplato de Kamilo falis sur lian brakon.
Konfuzita li levis la kapon.
Kamilo rigardis lin penetreme. Lian buŝon ĉirkaŭis mokplena rideto, sed en liaj okuloj regis grandega doloro kaj malĝojo.
— Madono! — li diris — ĉesu! Ne blasfemu — kaj ne rigardu! Por kio vi rigardas?
— Ŝi estas belega.
— Ne rigardu! Tio ne estas bona — hodiaŭ ne bone… nune…
— Mi volus pentri ĉi-tiun vizaĝon — flustris Vladislavo, kvazaŭ sin senkulpigante.
Kamilo ekridetis ree duon-moke kaj duon-kompate.
— Kaj ĉi-tiun buŝon kisi — ĉu ne vere?
— Jes!
Kamilo leviĝis rapide.
— Mi sciis. Ni foriru jam — li diris — ne estas ĉi-tie bone. Vespera malvarmo trapenetras.
Parolante tion, li prenis plejdon, pendigitan sur la seĝo, kaj ĉirkaŭvolvis sin per ĝi.
— Venu! venu! — li ripetis. — En malbona horo vi ekvidis tiun vizaĝon, en malbona horo…
Vladislavo leviĝis malrapide kaj nevolonte.
