Vespera malvarmo efektive pli kaj pli forte estis sentebla. La suno jam subiris, la brulruĝo sur Alpoj estingiĝis — ĝi fariĝis violkolora, cindrogriza. Dukorna luno pli kaj pli eliris sur malluman fonon de l’ lazuro. Ĉirkaŭe aperadis steloj…
Kaj super la tuta mondo, super la lago, super la montoj, super la urbo plena da ĝardenoj ekregis silento senlima, bonodora kaj tre volupta.
Kaj nur ie malproksime, malproksime super la profundaĵo de l’ lago sonis malklara kaj malĝoja kanto.
Subite la vesperaj sonoriloj eksonis super la urbo.
En tiu-ĉi momento la knabino leviĝis kaj turnis la kapon. Ŝiaj okuloj, grandaj, trankvilaj, misteraj okuloj de l’ infano, renkontis la varmegan rigardon de l’ artisto.
Tio daŭris mallongan momenton.
Ondo de varma sango trafluis la cerbon de Vladislavo, liaj piedoj ektremis kaj nebulo ĉirkaŭvolvis ĉion antaŭ liaj okuloj.
Li kaptis la manapogilon kaj mallevis la okulojn.
Kiam li ree levis la vizaĝon, ŝi jam forestis.
Oraj strioj de hela, posttagmeza suno enfaladis tra malfermita fenestro en malgrandan monaĥejan ĉelon.
Trankvile estis tie kaj kviete.
En angulo staris lito, kovrita per nigra kovrilo,
