Kaj dum li preterŝovis la grajnojn de l’ rozario, iaj strangaj figuroj aperadis en lia memoro.
Ekbrilis unue en ĝi delikata knabina profilo, silueto ĵetita en maron da koloroj kaj lumo… Ĝi brilis, aperadis kaj malaperadis.
Li fermis la okulojn, pensante ke la fantomo foriros.
Sed tiam ekaperadis novaj figuroj.
Jen li vidas sian laborejon. Tolo streĉita sur la stablo. En la malsupro de l’ pentraĵo nuboj malhelaj kaj volviĝantaj, tero sub ili, kaj tie supre — ĉielo kaj sur ĝi mistika heleco.
Kaj inter la tero kaj ĉielo — formo virina kun konata al li profilo, kun manoj suprenlevitaj, leviĝanta supren pli kaj pli alten…
Ĉe ŝi, iom malsupre, duone ankoraŭ en ombro kaŝita, li, kun vizaĝo, kiun brilo jam trakuras, kun vizaĝo turnita al ŝi, per la manoj al ŝiaj vestoj alkroĉita… li…
Kaj poste? poste?
Ŝajnis al li, ke li vidas la „Salonon“ sur Marsaj Kampoj. Popolamasoj antaŭ la pentraĵo de juna pola pentristo. Ili ondas kiel maro, alfluas kaj forfluas senhalte, kaj li aŭdas en la bruo de l’ ondoj de homaj kapoj sian nomon…
Li ellasis la rozarion kaj levis la manon al la tempio.
— Vanitas vanitatum et omnia vanitas…
La lasta vorto reflektiĝis jam nur per malforta movo de l’ lipoj.
La fantomo revenis.
