Kiel bruegas tiuj sonoriloj! kiel ili bruegas!
Kaj antaŭ li la krucumita Kristo, kun la vizaĝo dolorplena, kaj tiel kvieta, tiel sankta. Ŝajnis al li, ke ĉi-tiu figuro parolas al ĝi per ĝemo de sonoriloj, — figuro treege bona, kompatema kaj pardonema…
„Beataj estas la silentaj, beataj — la soifantaj, beataj, kiuj suferas“…
Li rigardis kaj sentis, ke ĉi-tiu figuro estas por li pli kara kaj pli sankta, ol ĉio, ol la tuta mondo ĉar en ĝi estas paco kaj kvieta haveno kaj feliĉo. Li komencis kompreni. Li havis ĉi-tiun havenon tiel proksime kaj li ne povis ĝin retrovi, li ne povis kompreni. Sed nun li komprenas, o! komprenas.
— Oazo! insulo mara!
La trajtoj, ankoraŭ antaŭ momento konvulsie kuntiritaj — iom post iom glatiĝis; la manplato kunpremita — malfermiĝis — kaj la vespera vento alveninta forprenis el ĝi fasketon de haroj oraj kaj molaj kiel silko, kaj laŭrofolion rompitan, kaj du velkintajn violojn — kaj forportis ilin sub la monaĥejan muron, sur aromajn florojn kaj herbojn…
Restis nur unu hareto, alkroĉita ĉe la maniko; ĝi brilis ankoraŭ, oriĝis kaj ŝanceliĝis. — Fine ankaŭ ĝi forflugis.
Kaj kune kun tiuj objektoj malnovaj kaj velkintaj forflugis la rememoroj el la koro, kiu jam ekflamis per alia amo, pli pura, pli granda — eterna.
La palan vizaĝon kaj kunmetitajn manojn li etendis al Kristo krucumita kaj komencis preĝi:
— Ho, Sinjoro! Ho, Sinjoro bona kaj mizerikorda!
