desegniĝis profunda sulko kaj ĉirkaŭ la buŝo vagis stranga kaj malĝoja rideto.
Post ia momento li vekiĝis unua, trafrotis la frunton per blanka, zorge flegata manplato kaj rigardante la kamaradojn, penis repreni serenan vizaĝesprimon.
Liaj kamaradoj silentis…
Li kaptis per la mano starantan antaŭ li glaseton, rigardis ĝin kontraŭ la lumo, proksimigis al la buŝo kaj rapide ree sur la tablon starigis.
— Malbongustas hodiaŭ al mi la burgunda vino — li ekflustris.
Li ĉiukaŭrigardis kaj eksonoris.
Alkuris ridetanta kelnerino en blanka antaŭtuko kaj, ludante per fingroj en la monpoŝo pendanta ĉe la zono, demandis, kion li deziras.
— Bordeaux!
La kelnerino ĵetinte la ĉiam uzatan: Gleich! kun koketa, ankaŭ ĉiam uzata rideto, malaperis, por plenumi la deziron de l’ pala sinjoro, kiun ŝi jam konis kiel malavarulon.
Kamilo ekrigardis atente la silentantajn kamaradojn kaj io, kvazaŭ ombro de l’ mizerikordo trakuris lian vizaĝon.
— A pretty girl! Did you see? Ŝi havas belajn okulojn… — li diris, dezirante verŝajne deturni la pensojn de siaj amikoj al aliaj objektoj.
Sed ĉi-tiu penado ne sukcesis.
Kiam fine la rubena bordeaux aperis sur la tablo, Vladislavo levis la kapon kaj diris kun akcento, rigardante Kamilon:
— Paco — estas morto.
