Ili faris tion, sed la ĉagrenoj de ambaŭ komenciĝis.
Sinjoro Ĉester fariĝis koleretema, maltrankvila; al la demandoj de Lilio pri la kaŭzo de tio, li ne volis malkaŝe respondi.
Fine en unu neforgesebla tago li diris al Lilio, ke li jam decidis forlasi sian laboron tie kaj foriri el Anglujo al Usono; ke, alveninte tie kaj perlaborinte hejmon, li skribos al ŝi, por ke ŝi sekvu lin kune kun la malgranda Florenco kaj ankoraŭ unu infano, kies baldaŭan alvenon ili atendis; ke nur la nenasko de la infano malhelpas, ke li kunprenu la edzinon kaj Florencon. Li plue diris, ke li devas foriri per la vaporŝipo de la proksima semajno.
Lilio forte ribelis kontraŭ la foriro de sia edzo kaj emocie penis decidigi lin ŝanĝi sian intencon, sed vane.
Li, ordinare tiel facile influebla, jam restis nefleksebla pri sia decido, kiun efektive li ne povis ŝanĝi pro la definitiveco de sia negoca aranĝo.
Kun malgaja koro, Lilio zorge preparis ĉion, kion li bezonis, por ke nenio manku al la vestaro kaj vojaĝaj komfortoj de la edzo.
Inter iliaj amikoj estis unu, kiu faris proponon, pri ofico ĉe bieno, apartenanta al parenco en suda ŝtato de Usono, kie oni kulturadas la kotonon.
Sinjoro Ĉester avide akceptis la proponon, antaŭ ol konsiliĝi kun la edzino, pro timo, ke eble ŝi decidigos lin ŝanĝi sian intencon formigri.
