kreskas. Mi povas veki malproksimajn rememorojn, mi povas rakonti! Montru al mi, ĉu vi havas ankoraŭ vian floraĵon!"
Kaj la maljuna viro malfermis sian preĝolibron; tie kuŝis la sambuka floraĵo, tiel freŝa, kvazaŭ ĝi nur antaŭnelonge estus enmetita tien, kaj la sambuka virineto, aŭ pli ĝuste la rememoro, kapjesis, kaj la du gemaljunuloj kun la oraj kronoj sidis en la lumo de la ruĝa vespera suno. Ili fermis la okulojn, kaj... kaj... jen la fabelo finiĝis.
La malgranda knabo kuŝis en sia liteto, li ne sciis, ĉu li tion sonĝis aŭ ĉu oni tion rakontis al li. La tekruĉo staris sur la tablo, sed nenia sambuka arbo kreskis el ĝi, kaj la maljuna sinjoro, kiu estis rakontinta, ĝuste en tiu momento intencis eliri tra la pordo kaj faris tion.
"Kiel bela tio estis!" diris la malgranda knabo. "Panjo, ĉu mi estis en la varmaj landoj?"
"Jes, mi kredas!" diris la patrino; "kiam oni eltrinkas du ĝisrande plenajn tasojn da sambuka teo, tiam oni jam venas en la varmajn landojn!" Kaj ŝi bone lin kovris, ke li ne malvarmumu denove. "Vi bone dormis, dum mi sidis kaj disputis kun nia maljuna amiko, ĉu tio estis historio, ĉu fabelo."
"Kaj kie estas la sambuka virineto?" demandis la knabo.
"Ŝi estas en la tekruĉo!" diris la patrino, "kaj ŝi povas tie resti!"
Estis iam flikilo, kiu estis tiel delikata kaj pinta, ke ĝi imagis al si, ke ĝi estas kudrilo.
"Atentu nur, ke vi tenu min fortike!" diris la flikilo al la fingroj, kiuj prenis ĝin. "Ne elfaligu min! Se mi falos sur la plankon, estos tre malfacile min trovi, tiel delikata mi estas!"
"Nu, nu, nur ne tro da sinlaŭdo!" diris la, fingroj kaj prenis ĝin fortike ĉirkaŭ la korpo.
"Ĉu vi vidas, mi venas kun sekvantaro!" ekkriis la flikilo kaj ektrenis post si longan fadenon, kiu tamen ne havis nodon.
La fingroj direktis la flikilon rekte al la pantoflo de la kuiristino, kies ledo disŝiriĝis kaj devis nun esti flikata.
